Witaj na forum Przytul Mnie!, które jest starszą wersją forum Team Animal (link) Główną tematyką forum TA (Team Animal) jest fantasy. Zostało ono też głównie po to stworzone by zapoznać ze sobą fanów tego gatunku literackiego. Ważnym elementem forum są watahy, w których użytkownicy mogą tworzyć historie wspólnie z innymi użytkownikami za pomocą swoich postaci. Jednak ważną częścią naszego forum jest też grupa tematów obejmująca gry, filmy i książki. Natomiast forum Przytul Mnie!, na którym się znajdujesz stawia bardziej na książki skierowane dla młodszych czytelników, zabawy oraz na dyskusje wielotematyczne. Od kilku lat jest one w stanie porzucenia, dlatego zostało one przeznaczone raczej do dzielenia się informacjami na dany temat i czytania ich, już nie dyskutowania. Mamy nadzieję, że znajdziesz tu coś dla siebie. Życzymy dobrej zabawy. W razie problemów skontaktuj się z jednym z administratorów za pomocą tego e-maila: atene_mouse@wp.pl
Kursor stworzono na profilki.pl
Pozostałe odnośniki forum:
BLOG, FACEBOOK, REGULAMIN, NOWE FORUM, RP WOJOWNICY

NOWE POSTY | NOWE TEMATY | POPULARNE | STAT | RSS | KONTAKT | REJESTRACJA | Login: Hasło: rss dla

HOME » ROZMÓWKI » WAKACYJNY DZIENNIK

Przejdz do dołu stronyStrona: 1 / 2>>>    strony: [1]2

Wakacyjny dziennik

  
snowy5
17.07.2017 10:21:45
poziom 5

Grupa: Administrator 

Posty: 447 #2444793
Od: 2016-12-28
Hej!
Może kiedy będzie się działo coś ciekawego w wakacje to nam tutaj napiszecie? Bo jak to mówi nasz nowy użytkownik heniu - wiatr tu hula. Tylko on, ja i cockcia .
Udzielać się dziewczyny!
  
rust
20.07.2017 22:05:52
poziom 4



Grupa: Moderator

Ulubiony kolor: pomarańczowy

Posty: 281 #2445547
Od: 2016-12-29
Pozdrowienia ode mnie i od lemurków myszatych!
  
rust
24.07.2017 14:20:46
poziom 4



Grupa: Moderator

Ulubiony kolor: pomarańczowy

Posty: 281 #2446346
Od: 2016-12-29
Jestem w Afryce i za dwie godziny jadę na Safari!
  
rust
25.07.2017 15:50:10
poziom 4



Grupa: Moderator

Ulubiony kolor: pomarańczowy

Posty: 281 #2446796
Od: 2016-12-29


Ilość edycji wpisu: 1
Pozdrawiam z najwyższego budynku na świecie! Burdż Chalifa!
Dubaj
  
czaru
25.07.2017 16:50:01
poziom 3



Grupa: Administrator 

Posty: 132 #2446827
Od: 2016-12-28
Madagaskar, Safari, Dubaj...
Och, a ja właśnie wracam z wycieczki terenowej. Kolonia jest w małym mieście Józefowie.
  
czaru
25.07.2017 16:52:25
poziom 3



Grupa: Administrator 

Posty: 132 #2446829
Od: 2016-12-28
Ale klucha. W Warszawie - pada. W Piasecznie - pada. W Józefowie - pada. Pada i pada i pada!
:B
  
Mila_White
25.07.2017 17:05:44
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 84 #2446838
Od: 2017-7-3
Idziemy do zoo, zoo, zoo! 2x Idzieeemy do zooooooo ! Zoo! Zoo! Zoo!
  
stare_konto_Inki
25.07.2017 17:12:40
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 52 #2446843
Od: 2016-12-29
Super... znowu cały dzień w hotelu. Za godzinę będzie konkurs ping ponga. Może wygram?
  
Ember
25.07.2017 17:16:06
poziom 2



Grupa: Administrator 

Posty: 78 #2446845
Od: 2017-7-3
Wracam do Warszawy! Ale za tydzień wyjeżdżam w Andy, a za dwa tygodnie w Himalaje! Spokojnie, nie wchodzę na Mount Everest!
  
Ember
25.07.2017 23:08:41
poziom 2



Grupa: Administrator 

Posty: 78 #2446922
Od: 2017-7-3
Uff... dojechaliśmy!
  
stare_konto_Inki
26.07.2017 17:20:13
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 52 #2447073
Od: 2016-12-29


Ilość edycji wpisu: 1
Gdańsk - piękne miasto, ale muszę się pożegnać, bo dziś jadę do Kołobrzegu!
  
snowy5
26.07.2017 17:27:02
poziom 5

Grupa: Administrator 

Posty: 447 #2447076
Od: 2016-12-28


Ilość edycji wpisu: 1
Zośka! Ja właśnie jestem w Kołobrzegu! Będę na koloniach z jazdą konną!

Program obejmuje 16 godzin zajęć w stadninie oraz krytej ujeżdżalni - w tym 6 lekcji jazdy konnej. Uczestnicy, pod okiem instruktorów, nie tylko nauczą się jeździć konno i udoskonalą wcześniej nabyte umiejętności, ale także będą mieli okazję sami wyczyścić i osiodłać konie, nauczą się terminologii jeździeckiej. Przewidziane są następujące zajęcia: lonżowanie, jazda na padoku, jazda w terenie. Prosimy o zabranie długich spodni od dresu lub legginsów oraz pełnych butów za kostkę. Koszt dodatkowej lekcji – 40 zł.

Oprócz jazdy konnej czeka Was profesjonalny turnieju w Bowling czyli kręgle. Zwiedzicie Ustronie Morskie oraz spędzicie kilka godzin w tamtejszym Aquaparku. Zabierzemy Was w rejs statkiem pasażerskim „Viking” po morzu Bałtyckim. Zwiedzimy kołobrzeską starówkę oraz jej zakamarki. Park Linowy zagwarantuje Wam niezapomniane wrażenia, przypływ adrenaliny i zdrowy wysiłek na świeżym powietrzu. Zorganizujemy Wam zajęcia sportowe i rekreacyjne: plażowa piłka siatkowa i nożna, badminton, kąpiele w morzu pod nadzorem ratowników, spartakiady i konkursy z nagrodami, dyskoteki, karaoke, ognisko, chrzest morski. Weźmiecie udział w wyścigach rzędów, grach planszowych, terenowych i fabularnych (Monopoly Avengers, Mafia, Prawo Dżungli, Dixit, Alias Party, Białe i Czarne Historie) rozwijających wyobraźnię i uczących współpracy w grupie. Nie zabraknie tematycznych wieczorków tj.: „Piżama Party”, „Mam Talent”, karaoke, wybory „Miss i Mistera” czy „Śluby Obozowe”, które na długo zapadną w Waszej pamięci.

Grupy wiekowe: 8-13 i 14-18 lat

Kadra - zatrudniamy sprawdzonych i wykwalifikowanych opiekunów, którzy współdecydują o jakości naszych kolonii i obozów. Najczęściej są to nauczyciele szkolni, wychowawcy świetlic, pracownicy domów kultury. Wszyscy posiadają wymagane uprawnienia, które są weryfikowane przez Kuratoria Oświaty podczas zgłaszania do nich naszych imprez. Kadra to nie tylko wychowawcy. To także kierownicy, ratownicy, animatorzy, instruktorzy. To ludzie z pasją - najlepsi w tym co robią.

Program fakultatywny:

Oceanarium i Aquapark w Stralsund (Niemcy) – wycieczka do najnowocześniejszego oceanarium w Europie i wspaniała zabawa w wodnym parku rozrywki z ciepłym posiłkiem. – 325 zł
Hansa Park– lunapark w północnych Niemczech. W parku do dyspozycji gości ciepły posiłek, tor bobslejowy, kapsuła spadająca z wysokości 50 metrów, rollercoastery, kolejki powietrzne i ziemne, zjeżdżalnie wodne, karuzele, łodzie - 385 zł
Podczas wycieczek zagranicznych zapewniamy: ciepły posiłek, transport, bilety wstępu, obsługę pilota-przewodnika, prowiant oraz ubezpieczenie KL i NNW za granicą.
Lasermania- super bezpieczna zabawa dla dziewczyn i chłopców, taki paintball bez kul tylko z karabinkami z laserem - 45 zł
Zakwaterowanie:
10 noclegów w ośrodkach "Bukowina" lub "Anker". Ośrodek Wypoczynkowy "Bukowina", 78-100 Kołobrzeg, ul. Wileńska 9 tel.: 94 3543202 położony jest w malowniczej, spokojnej dzielnicy Kołobrzegu - Podczelu. Oferuje pokoje 3-, 4-, 5-, 6- osobowe z łazienkami. Ośrodek "ANKER", 78-100 Kołobrzeg, ul. Lwowska 3, 94 3515705 położony jest bezpośrednio przy trakcie spacerowym prowadzącym do szerokiej plaży. Oferuje pokoje 3-, 4-, 5-, 6- osobowe z łazienkami. Odległość jednego obiektu od drugiego wynosi ok. 150 m. Szczegółowe informacje na temat zakwaterowania Organizator poda na tydzień przed wyjazdem.

Świadczenia:

Wyżywienie: całodzienne (3 posiłki + deser) w stołówce ośrodka. Pierwszy posiłek: kolacja, w dniu przyjazdu, ostatni posiłek: śniadanie, w dniu wyjazdu oraz prowiant na drogę powrotną.
Transport: autokar turystyczny.
Ubezpieczenie: Signal Iduna S.A. Uczestnicy wyjazdów krajowych objęci są ubezpieczeniem Następstw Nieszczęśliwych Wypadków (NNW) o sumie ubezpieczeń: 15.000 zł na wypadek 100% trwałego uszczerbku na zdrowiu.
Opieka pedagogiczna
Program obozowy
Informacje praktyczne:

Cena nie obejmuje dopłaty za transport z miast wyszczególnionych w planie podróży oraz kosztów imprez fakultatywnych.
Uczestnicy wyjeżdżający za granice muszą posiadać paszport lub dowód osobisty.
Planowany przyjazd do ośrodka ok. godziny 18.00.
Dojazd własny: zapraszamy na godzinę 17:30

https://www.serwiswakacyjny.com/kolonia-i-oboz-jazdy-konnej-klimatyczny-kolobrzeg,SW-19193

  
rust
26.07.2017 17:51:06
poziom 4



Grupa: Moderator

Ulubiony kolor: pomarańczowy

Posty: 281 #2447091
Od: 2016-12-29
Jadę na Dominikanę!
  
Nyandra
27.07.2017 11:26:05
poziom 3



Grupa: Użytkownik

Posty: 148 #2447345
Od: 2016-12-29
Jadę na Baranią Górę. Będziemy szli w dół Wisły od źródła, aż do rozszerzenia do pierwszej przystani. Potem przesiądziemy się na motorówki. Będziemy nimi płynąc, aż przepłyniemy Warszawę. Tam na pierwszej przystani każdy dostanie swój kajak turystyczny. Będziemy tak płynąć do Gdańska, bo tam przesiądziemy się na statek, na którym będziemy trzy dni. Rzeczy nasze jechały też, ale autokarem, więc spokojnie będziemy mieli je dostarczone. Na statku będą kursy łowienia ryb. A potem konkursy. Z powrotem będziemy jechać autokarem, który przywiózł nasze rzeczy. Właśnie dojechałam na Baranią Górę.

  
stare_konto_Inki
27.07.2017 11:45:24
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 52 #2447351
Od: 2016-12-29
Koniec tego dobrego! Jadę na plaże w Portugali!
  
Nyandra
27.07.2017 14:06:17
poziom 3



Grupa: Użytkownik

Posty: 148 #2447397
Od: 2016-12-29
Uff... dotarliśmy do przystani. Godzinka przerwy i ruszamy!
  
Mila_White
27.07.2017 17:30:07
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 84 #2447448
Od: 2017-7-3
W naszym Mini Zoo mieszka wiele zwierząt i tych małych, i tych dużych. Można je karmić specjalnie przygotowaną karmą. Z poczęstunku na pewno ucieszą się: kozy, konie, lamy, owce, daniele, króliki, szynszyle, i szop pracz. Możesz zdobyć cenne informacje i ciekawostki nt. naszych lokatorów. Miłej lektury.

BAŻANT SREBRNY lub Srebrzysty lub też Kiściec srebrzysty (Lophura nycthemera)
W stanie wolnożyjącym ptak ten zamieszkuje góry Birmy, Tajlandię, Wietnam, Laos, południowe Chiny i wyspę Hajnan.
Samiec bażanta srebrzystego osiąga długość 120-125 cm (ogon to 60-70 cm), samica jedynie 70 cm (na ogon przypada 28 cm). Samiec: brzuch oraz czub są w kolorze intensywnie czarnym, czub może mieć nawet niebieski połysk. Grzbiet, skrzydła oraz ogon są białe z charakterystycznym czarnym deseniem. Na głowie czerwona maska, nogi także czerwonej barwy. Samice są w kolorze popielato-brązowym, o takim samym kolorze czuba, naokoło oczu charakterystyczna czerwona narośl. Na jednego koguta powinny przypadać 2-4 kury. Samica składa 8-10 jaj które wysiaduje przez 25 dni. Żywi się nasionami, jagodami, pędami roślin, młodymi liśćmi, owadami, dżdżownicami, ślimakami itd. W hodowli zadowoli się gotowanymi, tłuczonymi ziemniakami, suchym chlebem, zmielonymi resztkami mięsa, tartą marchwią, oraz mieszankami zbóż i zielonkami.

BAŻANT ZŁOCISTY ŻÓŁTY (Chrysolophus pictus luteus)
O żółtej mutacji wspomina się już w 1886 roku, po czym słuch o niej zaginął. W 1952 roku, pojawił się w Niemczech jeden żółty kogut, którego sprowadził do swojej hodowli prof. Ghigi z Włoch. W 1957 roku, odchowano 40 żółtych mutantów. Osobniki żółte zyskały sobie wielu zwolenników i w krótkim czasie liczebność ich znacznie wzrosła. Rozpowszechniły się w wielu europejskich i amerykańskich hodowlach. Czub i kołnierz koguta, ubarwione są tak samo jak u koguta formy nominalnej. Górna część grzbietu jasnobrązowa, a dolna cytrynowo – żółta. Pierś i brzuch czysto żółte. Lotki drugiego rzędu brązowe. Pióra ogona jasno-beżowe z szarym rysunkiem. Kura znacznie jaśniejsza od kury nominalnej, w tonacji żółto – szarej. Kurczęta białawe z szarymi pręgami wzdłuż grzbietu. Podobnie jak poprzednia i ta mutacja jest recesywna.
Bażant złocisty to jeden z najpiękniejszych i najpopularniejszych bażantów ozdobnych. Jest to ptak niezwykle niewymagający, łatwy w hodowli i chętnie rozmnażający się. Wyhodowano trzy mutacje barwne tego bażanta: żółtą, ciemną i cynamonową.
Bażant złocisty to bardzo stara rasa – hodowany był w Chinach jeszcze przed naszą erą. Do dzisiaj żyje dziko w górzystych regionach środkowych Chin do 2200 m n.p.m. Ze strony człowieka nic mu nie zagraża, gdyż zaszywa się na terenach trudno dostępnych dla ludzi – w gęstych krzewach i lasach bambusowych na skalistych wzgórzach. Oczywiście część ptaków jest odławiana i wystawiana na sprzedaż na chińskich targach, są to jednak znacznie częściej koguty, niż kury. W warunkach hodowlanych nie sprawia kłopotów – może mieszkać w zewnętrznej wolierze przez niemal cały rok. Jedynie podczas mrozów powinien być przeniesiony do zadaszonego domku lub woliery wewnętrznej.
Bażant złocisty wspaniale prezentuje się spacerując luzem po ogrodzie. Można hodować go poza wolierą, ale tylko pod warunkiem, ze przytnie mu się do połowy lotki pióra skrzydłowego.

CUKRÓWKA (Streptopelia risoria)
Gołąbek bardzo podobny do popularnej sierpówki, z którą można go pomylić. Rozmiary jego ciała to 26-27 cm długości. Są bardzo towarzyskimi gołąbkami. U gołąbków tych uzyskano wiele mutacji barwnych. W warunkach naturalnych ptak ten występuje w Afryce, szczególnie w Sudanie gdzie jest najbardziej liczny. Gołąbki te żywią się różnym ziarnem zbieranym, zazwyczaj na podłożu. Są to ptaki które możemy do siebie przyzwyczaić i nauczyć przylatywania do nas. Nie są wymagające jeśli chodzi o hodowlę i warunki utrzymywania.

DANIEL (Dama dama)
Gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych o wyglądzie i trybie życia podobnym do jelenia szlachetnego. Pochodzi z Azji Mniejszej. Sprowadzony przez Fenicjan, a później Rzymian na obszary śródziemnomorskie, rozpowszechniony w wielu krajach, również w Polsce. Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130 – 150 cm, wysokość w kłębie 105 cm. Samce są wyraźnie większe od samic i ważą od 65 do 80 kg, samice 30 – 50 kg. Grzbiet ciała ma ubarwienie rudobrązowe z charakterystycznymi białymi plamami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na pośladkach występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem. Ogon jest od góry czarny, od spodu biały. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa). Stosunkowo często spotyka się osobniki będące albinosami, oraz ubarwione nietypowo, całkowicie na czarno. Jak u innych przedstawicieli jeleniowatych, samiec posiada poroże, które co roku zrzuca (zwykle w maju), a na jego miejsce wyrasta nowe, większe. Są one bardziej szerokie, łopatowate, a jednocześnie mniejsze niż u jelenia szlachetnego. Samica nie posiada poroża. Największe poroża 6-10 letnich danieli osiągają 5-7 kg masy. Daniele mają dobry węch, słuch i bardzo dobry wzrok.

DZIK (Sus scrofa)
Jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów[4]. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, podlega sezonowej ochronie. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem. W Polsce bardzo licznie występuje na terenie całego kraju. Dzik jest eurytopem, unika tylko terenów otwartych i górskich. Zasiedla głównie obszary o dużej lesistości, ponieważ w lasach znajduje pokarm oraz schronienie. Idealnym siedliskiem dla niego są lasy liściaste i lasy mieszane, gdzie znajduje się najwięcej typowego dla niego pokarmu. Zwierzę stadne, żyjące w grupach rodzinnych nazywanych watahami. W skład gromady wchodzi od kilku do dwudziestu osobników obu płci: stara locha – przewodniczka – oraz lochy z warchlakami .Odyńce rzadko wiążą się z grupą, zwykle bytują samotnie. Watahy przebywające na wspólnych żerowiskach tworzą zgrupowanie liczące do 100 osobników. Biegają kłusem, galopem lub skokami. W galop zrywają się rzadko i potrafią nim przebiec tylko kilkaset metrów. Dobrze pływają, dlatego występują na jeziornych i rzecznych wyspach. W stadzie dziki bardzo lubią czyścić sobie nawzajem skórę, czochrając się o pnie drzew. Czasem leżą w barłogu bardzo stłoczone. Dzik jest agresywnym zwierzęciem i w niektórych sytuacjach odważnie szarżuje na wroga. Lochy z potomstwem są szczególnie niebezpieczne.

EMU (Dromalidae)
Strusie australijskie, rodzina ptaków z rzędu kazaurowych. Obejmuje ptaki lądowe, nielotne i szybko biegające, zamieszkujące całą Australię. Ptaki te charakteryzują się redukcją skrzydła, lotek i sterówek. Ich pióra przypominają sierść. Odżywiają się trawą, nasionami, owocami i owadami. Emu mogą przemieszczać się na duże odległości i z dużą ekonomiczną prędkością, a w razie potrzeby mogą biec z prędkością 50 km na godzinę non stop. Jest drugim co do wielkości ptakiem na świecie. Jego wysokość dochodzi do 175 cm. Waży ok. 50-55 kg. Samice są cięższe od samców o 5 kg.

GAWRON (Corvus frugilegus)
Gawron jest wielkości wrony, ale ma od niej smuklejszą sylwetkę. Osiąga długość ciała ok. 48 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 95 cm i wagę ok. 280-340 g. Upierzenie ciała jest czarne z fioletowym, metalicznym połyskiem, co sprawia, że gawrona można pomylić z krukiem. Pożywienie gawronów jest rozmaite. Jesienią i zimą zjadają nasiona, bulwy, owoce leśne, a także odpadki kuchenne. Wiosną i latem zjadają duże ilości owadów i ich larw, nie gardzą również drobnymi zwierzętami i padliną. Wiosną często można spotkać na polach gawrony kroczące za ciągnikiem i zbierające wyorane z ziemi pędraki.
Gawrony są ptakami bardzo towarzyskimi. Gniazda zakładają w grupach na wysokich drzewach. Na jednym drzewie może znajdować się do kilkudziesięciu gniazd. W kwietniu samica składa 2-5 zielonkawoniebieskich, silnie wydłużonych jaj, które sama wysiaduje przez 16-18 dni. Pisklęta są gniazdownikami i opuszczają gniazdo po ok. 28-35 dniach. Gawrony wyprowadzają 1 lęg wroku. W Polsce gawrony są ptakami lęgowymi i zimującymi. Gawrony ze wschodu Europy przylatują do nas na zimę w październiku i listopadzie, a odlatują w marcu i kwietniu. Gawrony objęte są ochroną gatunkową tylko w okresie wiosennych lęgów.

GĘŚ ŁABĘDZIONOSA (Anser cygnoides lub Cygnopsis cygnoides)
Duży wędrowny ptak wodny z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący Mongolię i wschodnią Rosję. Zimuje głównie na południu i wschodzie Chin. Gęś łabędzionosa jest również ptakiem hodowlanym, udomowionym w X wieku n.e.
Wygląd zewnętrzny Obie płci ubarwione podobnie, ale samiec jest nieco większy. Upierzenie z wierzchu ciemnobrązowe, od spodu kremowobiałe. Szyja o białych bokach i ciemnobrązowym wierzchu. Kuper biały. Dziób długi, przystosowany do ścinania wysokiej trawy, całkowicie czarny. Niektóre z odmian mają charakterystyczną czarną narośl u nasady dzioba – stąd nazwa gatunku. Nogi jaskrawopomarańczowe. Niektóre udomowione odmiany mają całkowicie białe upierzenie.

GOŁĄB OZDOBNY PAWIK
Pawik to jedna z najpopularniejszych ras gołębi ozdobnych. Jego pochodzenie nie jest dokładnie znane, przypuszcza się, że wywodzi się z Indii. W Europie pojawił się w XVI wieku. Od tamtego czasu jego wygląd bardzo się zmienił, a ten ostateczny utrwalił się na przełomie XIX i XX wieku. Czasami zwany jest pawikiem angielskim. Od innych gołębi odróżnia go charakterystyczna postawa. W pozycji paradnej sylwetka pawika wygięta jest na kształt litery S – ptak stoi na czubkach palców, mocno wypina pierś, a szyję wygina do tyłu tak bardzo, że dotyka ona wzniesionego wysoko wachlarzowo rozłożonego ogona.
Pawiki występują w wielu wariantach barwnych i miewają różny wzór rysunku na upierzeniu. Najczęściej spotykane w hodowlach są pawiki białe i jednobarwne z pasami lub bez, karpiate, jednolicie barwne we wszystkich możliwych kolorach. Wszystkie kolory powinny być jaskrawe, błyszczące i nasycone.
Pawiki hoduje się w wolierach, są bardzo wdzięcznymi podopiecznymi, chętnie rozmnażającymi się i troskliwie zajmują się młodymi.

INDYK (Meleagris gallopavo)
Duży ptak grzebiący z rodziny indyków. Zamieszkuje w kilku podgatunkach Amerykę Północną również w Niemczech i na Nowej Zelandii.
Samce są znacznie większe od samic. Upierzenie samca jest czarne, pokryte brązowo-białym prążkowaniem. Głowa i szyja naga, pokryta brodawkami. Korale i grzebień dobrze wykształcone. W zależności od pory roku naga skóra zmienia kolor od niebieskiego i czerwonego po niemal biały. Nogi szaro-zielonkawo-żółte. Samice mniejsze i mniej kontrastowe. Istnieją różnice w wielkości i upierzeniu między poszczególnymi podgatunkami.
Zamieszkuje skraje lasów lub lasy z terenami otwartymi. Gniazdo buduje w płytkich zagłębieniach w ziemi ukryte w gęstej roślinności. Często jedno gniazdo jest budowane przez dwie samice, które następnie znoszą w nim jaja, które wspólnie wysiadują. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w styczniu – marcu 4-17 jaj. Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 25-30 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 2 tygodniach, lecz w razie zagrożenia mogą to zrobić już po 24 godzinach od wyklucia. Na pożywienie składają się głównie rośliny, uzupełniane drobnymi zwierzętami. W wielu stanach USA gatunek łowny.

KACZKA HEŁMIATKA (Netta Rufina)
Średni wędrowny ptak wodny z rodziny kaczkowatych. Występowanie Zamieszkuje południową część Podkrainy Paleoarktycznej od Półwyspu Iberyjskiego po Azję Środkową. Zimuje w basenie Morza Śródziemnego i południowej Azji. Cechy gatunku Samiec w okresie godowym: upierzenie dolnej części szyi, piersi, brzucha, kupra i pokryw skrzydłowych czarne, boki białe, a wierzch szary. Dziób czerwony a głowa i górna część szyi kasztanowordzawa, wydłużone pióra potylicy tworzą puszysty czub. Na skrzydle białe lusterko z różowawym nalotem. Samica i młode: szarobrązowa, z jasnym policzkiem i spodem ciała, białym lusterkiem z brązowawym nalotem i ciemnym wierzchem głowy. Samiec w okresie spoczynkowym podobny, lecz o czerwonym dziobie.

KACZKA KAZARKA RDZAWA (Tadorna ferruginea)
Zwana też kazarką rudą, to duży ptak z rodziny kaczkowatych, podrodziny kaczek i szczepu kazarek. Jest jednym z najpopularniejszych gatunków hodowlanych wśród kaczek. Jako ptak ozdobny hodowany był już w starożytnym Egipcie. W naturze występuje w Eurazji, od obszarów śródziemnomorskich po Amur. Zimuje w południowej Europie, północnej Afryce i południowej Azji. W Polsce pojawia się sporadycznie. Cechy gatunku Samiec jest większy i intensywniej ubarwiony od samicy. Jego szata godowa jest rdzawa z czarną obroża wokół szyi, czarnym ogonem, czarnymi lotkami i zielonym lusterkiem. Samica nie posiada czarnej obroży, jest znacznie jaśniejsza, ma białe plamy wokół oczu i dzioba. Masa ciała samca wynosi 1200-1640 g, samicy zaś 925-1500 g. Dorosłe osobniki mierzą ok. 64 cm długości ciała i ok. 110 cm rozpiętości skrzydeł. Samce w okresie pierzenia oraz młode wyglądem przypominają samicę. Kazarka rdzawa zamieszkuje jeziora w strefie stepów i półpustyń, górskie zbiorniki wodne do wysokości 3000 m n.p.m. Latem ptaki żyją parami, poza okresem lęgu łączą się w stada.

KACZKA KRZYŻÓWKA (Anas platyrhynchos)
Średniej wielkości wędrowny ptak wodny z rodziny kaczkowatych, podrodziny kaczek. Zamieszkuje Europę, Amerykę Północną i Azję. Najpospolitsza kaczka w Polsce. Przeloty w II – IV i VIII – XII. Coraz więcej osobników zimuje, na niezamarzniętych wodach (większych rzekach, jeziorach, zbiornikach) oraz w miastach, gdzie są dokarmiane przez ludzi. Od krzyżówki pochodzą kaczki domowe. Cechy gatunku Samiec w szacie godowej (zimą i wiosną) ma żółty dziób, głowę i szyję metalicznego zielonego koloru, pierś brązową, a na szyi białą przepaskę. Pozostałe upierzenie brązowoszare. Kuper czarny z dwoma charakterystycznie zakręconymi piórkami, ogon biały. Samica szarobrązowa, nakrapiana, z szarym dziobem. Na skrzydłach u obu płci granatowe, biało obrzeżone lusterko. Samiec w szacie spoczynkowej upierzony podobnie jak samica, jednak z żółtym dziobem i bardziej rudą piersią. W czasie letniego pierzenia tracą większość piór i zaszywają się wtedy w niedostępnych miejscach, aby przetrwać ten okres. Głos: kwakanie, samca – miękkie i nosowe, samicy – jak kaczki domowej.

KACZKA MANDARYNKA (Aix galericulata)
Średni ptak wodny z rodziny kaczkowatych, podrodziny kaczek, szczepu piżmówek, zamieszkujący dorzecze Amuru, Sachalin, Japonię, Mandżurię i wschodnie Chiny. Zimuje w Japonii i południowo-wschodnich Chinach. Hodowany w Europie od XVIII wieku jako ptak ozdobny. Zbiegłe osobniki utworzyły utrzymujące się, osiadłe populacje, głównie w dużych miastach. Spotykana również w Polsce, lęgowa w warszawskich Łazienkach. Cechy gatunku U obu płci pióra z tyłu głowy tworzą charakterystyczny czub. U samca lotki drugorzędowe są znacznie wydłużone i tworzą przy złożonych skrzydłach sterczące ku górze grzebienie. Samiec ubarwiony bardzo jaskrawo. Od nasady dzioba, przez oko, po koniec czuba ciągnie się szeroki, biało-kremowy pas. Ponad nim czoło i przód ciemienia metalicznie zielony, zaś tył ciemienia i potylica rdzawa. Boki głowy rdzawe, w tylnej części wąski metaliczno-zielony pas. Przód szyi i pierś metaliczno-fioletowe, w dolnej części przez fioletową plamę ciągną się dwa białe pasy. Grzbiet ciemny, boki beżowe. Grzebienie złożone z drugorzędowych lotek rdzawe z białymi końcami. Ogon ciemny, podogonie białe. Na skrzydłach zielone lusterka. Nogi i dziób czerwone. Samica znacznie skromniej ubarwiona. Wierzch ciała szary o oliwkowym odcieniu, z wąskim białym pasem przez oko, kantarek, podbródek i przód szyi białe. Spód ciała popielaty w duże, jasne plamy, podogonie białe, ogon czarny. Na skrzydłach metaliczne zielone lusterka. W hodowli spotykana jest częściowo zmutowana odmiana o niemal białym upierzeniu.

KANGUR BENNETTA – (Macropus rufogriseus syn. Protemnodon rufogrisea)
Jest dość pospolitym torbaczem zamieszkującym Australię i Tasmanię. Tułów ma długi na 70-90 cm, charakterystyczny ogon mierzący 65-75 cm, a waży do 20 kg. Do Europy importowano te zwierzęta 150 lat temu, tworząc na terenie Anglii i Francji dość duże ośrodki ich aklimatyzacji i hodowli. Kangury te hodowane są obecnie w większości europejskich ogrodów zoologicznych. Po krótkim, około 35 – dniowym okresie ciąży samica rodzi młode wielkości ziarna fasoli, nagie i ślepe. Wędruje ono wzdłuż wylizanej przez matkę trasy od jej dróg rodnych do wnętrza torby utworzonej przez fałd skóry na brzuchu. Tam obejmuje pyszczkiem sutek matki i rozwija się dalej przez około 190 dni. Poczucie bezpieczeństwa w torbie matki jest tak mocne, że w razie niebezpieczeństwa nawet już wyrośnięty, prawie dorosły osobnik szuka tam schronienia.

KONIE ŚLĄZAKI
Ślązaki, bo tak mówi się na konie rasy śląskiej, to cenione wierzchowce, ale przede wszystkim doskonałe konie zaprzęgowe. Odznaczają się siłą, ambicją i elegancją. Obecnie konie śląskie dzielą się na dwie grupy – w starym i nowym typie. Rasa ta jest stosunkowo stara – jej powstanie datuje się na początek XIX wieku, choć wówczas koni tych nie nazywano jeszcze „końmi śląskimi”. Po zakończeniu wojen napoleońskich na terenie dzisiejszego Śląska rząd pruski wspierał hodowle koni kawaleryjskich. Ponieważ rosło zapotrzebowanie na konie robocze, hodowle miały na celu przekształcenie lekkich koni wierzchowych (głownie ras trakeńskiej. wschodniopruskiej, angielskiej i półkrwi angielskiej) w konie pośpieszno-robocze potrafiące sprostać potrzebom rolnictwa i transportu.. Początkowo gorącokrwiste konie kawaleryjskie krzyżowano z zimnokrwistymi końmi sprowadzonymi z Francji i Anglii (Perszeronami i Clydesdale’ami), ale efekty nie zadowoliły hodowców. Pod koniec XIX wieku rozpoczęto eksperymenty z kryciem ogierami wschodniofryzyjskimi i oldenburskimi. a w mniejszym stopniu także hanowerskimi. Tym razem efekt był zadowalający. W 1912 roku założono Związek Hodowców Konia Śląskiego z siedzibą w Wałbrzychu. Aż do II wojny światowej hodowla rozwijała się, choć ogiery oldenburskie i wschodniofryzyiskie stopniowo zastępowane były ogierami urodzonymi już na Śląsku. II wojna światowa prawie zniszczyła nowopowstałą rasę -większość koni zginęła, a pozostałe zostały uprowadzone do Niemiec lub w głąb Rosji. W 1945 roku powstał Polski Związek Hodowców Koni, którego głównym celem było rozpoznanie i ocenienie ocalałych koni śląskich. Pięć lat później założono stadninę w Strzelcach Opolskich, gdzie została przywrócona rasa śląska. Slązaki w nowym typie są znacznie bardziej funkcjonalne, dlatego wprowadzono specjalny program hodowlany mający na celu ochronę ślązaków w starym typie. Konie śląskie (zwłaszcza nowego typu) to nie tylko konie rekreacyjne. Ślązaki odnoszą sukcesy w wielu dyscyplinach sportowych: ujeżdżaniu, skokach, zaprzęgach. Wspaniale sprawdzają się jako ‚trenerzy’ młodych jeźdźców, a także „hipnoterapeuci”. Ze względu na łagodny, zrównoważony temperament, dużą chęć nauki i łatwość współpracy z człowiekiem, konie śląskie doskonale nadają się na wszechstronne konie rodzinne.

KOZA DOMOWA (Capra hircus, syn. Capra hirca)
Ssak z rodziny krętorogich, udomowiona forma kozy dzikiej. Badania genetyczne współczesnych kóz ujawniają, że chociaż zostały one oswojone równolegle w kilku częściach świata to geny tych pionierów zmieszały się w całej populacji. Pewnie wynika to z tego, że kozy są doskonałymi towarzyszami podróży – nie przeszkadzają im ciężkie warunki środowiskowe, potrafią wyżywić się byle czym. Dużym plusem owych zwierząt były ich małe wymiary ułatwiające sprzedaż kóz pomiędzy sąsiadującymi nawet w dużych odległościach osadami. W starożytności podawano całkiem słuszny przykład popierający tą tezę

KRÓLIK DOMOWY (Oryctolagus cuniculus f. domesticus)
Udomowiona forma królika europejskiego, zajęczaka z rodziny zającowatych, zamieszkującego południowo-zachodnią Europę i północno-zachodnią Afrykę. Królik domowy jest hodowany na mięso, skóry i wełnę. W wyniku doboru sztucznego wyhodowano ok. 50 ras, czasem wybitnie różniących się od formy dzikiej (zwłaszcza rasy miniaturowe, coraz częściej hodowane w roli domowych pupili). Ciekawostki Królika udomowiono już ok. 1000 lat p.n.e. w starożytnym Rzymie. Do udomowienia królika przyczynili się też Hiszpanie. Do Europy Środkowej przybył wraz z zakonnikami, przez których był hodowany.

KURA DOMOWA – BRAHMA
Rasa kury ogólnoużytkowej z grupy kur azjatyckich. Nie jest wyjaśnione dokładne pochodzenie tej rasy kur. Przyjmuje się, że ma pochodzenie amerykańskie o azjatyckich korzeniach. Wzmianki o pierwszych odmianach barwnych (srebrna kuropatwia i biała gronostajowa) pochodzą z USA z 1874 roku. W Europie pierwsze brahmy pojawiły się ok. 1853 roku w Wielkiej Brytani. W XIX wieku były one nazywane Chittagong bądź Shanghai.
Cechą charakterystyczną tej rasy kur jest jej wielkość (jedna z największych ras), spory ciężar (koguty mogą ważyć ok. 5 kg) oraz bardzo bogate upierzenie. Posiadają nisko osadzony tułów i krótki grzbiet, także krótką i silnie upierzoną szyję. Nogi oraz żółte palce są pokryte piórami.
Spotykane jest różnorodne ubarwienie: czarne, białe, kuropatwiane, paskowane (najczęściej spotykane), niebieskie paskowane, brzozowe, krogulcze, jasnożółte, niebieskie.
Kura Brahmy osiąga dojrzałość rozrodczą w wieku około 7 miesięcy, kogut jest dojrzały płciowo po półtorej roku. Jaja tych kur są niewielkich rozmiarów o kremowym kolorze, znoszone także w okresie zimowym.

KURKI JEDWABISTE – SILKI
Jedna z najstarszych ras pochodząca z dalekiego wschodu, rozpowszechniona na całym świecie. Są wyjątkowymi kurkami, poza nietypowym zabarwieniem skóry (bo jest ona barwy ciemno niebieskiej lub nawet czarnej), pięcioma palcami u nóg (które muszą być od siebie oddzielone) są to kury które nie posiadają typowych piór tylko puch, który bardziej przypomina włosy. Na głowie ciemny dziób, puszysty czub, grzebień różyczkowy lub groszkowy o barwie niebiesko-czarnej, niebiesko-czarne także dzwonki (pokryte puchem lub nie), niebieskie zausznice. Oczy koloru czarno –brązowego, nogi opierzone. Ciężar dużych silek ciała koguta wynosi 1,2kg- 1,4kg, kurki 0,9kg- 1kg, a miniatura kogucik powinien ważyć 0,6kg, kurka 0,5kg. Wśród silek rozróżnia się silki duże i miniaturowe, oraz brodate i bezbr ode, a odmiany barwne to biała, czarna, dzika, srebrna, żółta, czerwona i srebrno-szara. Niemcy wyhodowali na początku XX wieku także zupełnie różniącą się od standardu kurę jedwabistą syjamską, która posiada jasną skórę, czerwone przydatki, zausznice i grzebień, te kurki są hodowane jedynie w kolorze czysto białym z dopuszczalnym lekko kremowym nalotem, ale tylko u koguta i są to miniatury. Jajka o barwie od białej do jasno brązowej (zależne od ubarwienia kur). Są bardzo przyjacielskie (wobec ludzi), nie fruwają, dlatego wystarczy im niski płotek na wysokości około 70cm. Dzięki temu można je trzymać w niskich ogrodzeniach i mieć pewność, że nie wyfruną.
Rasa ta nie jest wymagająca, odpowiadają jej nasze warunki klimatyczne, kurki są bardzo dobrymi mamkami (co pomaga przy naturalnych lęgach bo potrafią nawet kilkukrotnie wyprowadzić młode), mało chorują i przepięknie wyglądają.

LAMA (Lama glama, Lama guanicoe f. glama)
Domowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanako i – blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią – określane wspólną nazwą lamy. Lama glama występuje w Peru, Boliwii i Argentynie. Dawniej zasięg jej występowania był znacznie szerszy. Bezpośrednim przodkiem lamy jest gwanako, od którego lama jest nieco większa. Została udomowiona ok. 4 500 p.n.e. Hodowana jest zwykle na wysokościach 2300-4000 m n.p.m. Została wprowadzona do hodowli w Ameryce Północnej, Europie i Australii. Charakterystyka Długość ciała 153-200 cm, wysokość w kłębie 100-125 cm, masa ciała 130-155 kg. Kształt i ubarwienie ciała różne, od smukłych i długonogich, po bardziej zaokrąglone, z krótszymi nogami, ubarwione od czarnego, niebieskiego, żółtego po białe, często niejednolicie. Lamy są przystosowane do przebywania na dużych wysokościach oraz terenach ubogich w wodę. Żywią się trawą i liśćmi. Żyją w grupach rodzinnych złożonych z dominującego samca i kilku, zwykle 6, samic oraz ich młodych. Samce są terytorialne. Ciąża trwa ok 360 dni. Samica rodzi jedno młode o wadze narodzeniowej ok. 10 kg. Matka opiekuje się młodym przez cztery miesiące. Samce wykorzystywane są (głównie przez Indian) jako zwierzęta juczne, do celów transportowych. Lamy dostarczają też mięsa i wybornego mleka, a ich wełna jest przerabiana na grube sukno, odchody służą za opał.

OSIOŁ DOMOWY (Equus asinus)
Ssak z rodziny koniowatych. Charakteryzuje się dużą głową, długimi uszami, cienkim ogonem z kitą na końcu, małymi wymaganiami pokarmowymi i odpornością na brak wody. W wielu regionach świata użytkowany przez człowieka. Osioł został udomowiony przez człowieka wcześniej niż koń. Pierwsze informacje dotyczące udomowienia pochodzą z Doliny Nilu z ok. 4000 p.n.e czyli 6 tys. lat temu. Na tych terenach występowały obydwa żyjące do dzisiaj podgatunki osła afrykańskiego. Przypuszcza się, że z ich krzyżówek powstał osioł domowy (Equus africanus f.asinus). Niektórzy systematycy wyodrębniają ednak osobny gatunek Equus asinus. Osły wykorzystuje się najczęściej jako zwierzęta juczne, rzadziej jako wierzchowe lub pociągowe, a ostatnio w onoterapii. Często są trzymane w ogrodach zoologicznych. Wyhodowano wiele ras, różniących się ubarwieniem, wielkością i temperamentem. Osły mogą krzyżować się z innymi koniowatymi (zeedonk, muł, osłomuł), chociaż ich potomstwo zwykle jest bezpłodne.

OWCA KAMERUŃSKA
Ojczyzną owcy kameruńskiej, znanej też pod nazwą zachodnioafrykańska owca karłowata, są kraje tropikalnej części Afryki Południowo-Zachodniej i Środkowej – między innymi Senegal i Kamerun – stąd jej nazwa. Z Afryki wraz z transportami niewolników w XVI i XVII w, była wywożona do Ameryki Południowej i Środkowej. W Ameryce Północnej i w Europie owca kameruńska pojawiła się znacznie później (XX w.) i od samego początku nie traktowano jej jako źródło mięsa, ale raczej jako żywe

OWCA RASY WRZOSÓWKA
Wywodzi się od północnych owiec krótko ogoniastych (ovis brachyra borealis). Wrzosówki są najstarszą polską rasą owiec. Poprzez swoją niezwykłą odporność oraz małe wymagania bytowe i żywieniowe, owca ta jest tania w użytkowaniu. Wrzosówka bardzo łatwo przystosowuje się do zmiennych warunków środowiskowych i wystarczają jej skromne warunki chowu. Latem korzysta z ubogich pastwisk, a zimę może przetrwać w tanich pomieszczeniach, karmiona paszami gospodarskimi. Jest bardzo żywotna i odporna na choroby. Dojrzałość płciową osiąga wrzosówka w wieku 7 miesięcy, a plenność maciorek waha się od 140 do 180%. Właściwości adaptacyjne i zdrowotne wrzosówek, ich małe wymagania chowu, niezła plenność, unikatowa jakość skór i mięsa oraz niepowtarzalna barwa runa sprawiają, że wrzosówki należy chronić jako cenny materiał genetyczny. Owce tej rasy warto utrzymywać w gospodarstwach agroturystycznych jako niewątpliwą atrakcję i ochronę krajobrazu poprzez użytkowanie jako „żywych kosiarek”.

PAPUGA FALISTA (Melopsittacus undulatus)
Mały ptak z rodziny papug, zamieszkujący głównie południowe rejony Australii. Żyje w dużych stadach prowadząc wędrowny tryb życia. Głównym pożywieniem są nasiona traw. Od 1840 roku jest hodowana w Europie jako ptak ozdobny. Od tego czasu wyselekcjonowano szereg barwnych odmian. Pierwszy egzemplarz papużki falistej – wypchany – w Europie pokazano w 1831r. w angielskim Museum of the London L innean Society. Pierwszą parę żywych ptaków przywiózł do Anglii (9 lat później) znany ornitolog John Gould. Wraz z żoną wędrował przez rok po bezdrożach Australii, zbierając materiały do książki pt. Ptaki Australii(wydanej w 1851 r.). Gould przekazał parkę papużek swemu szwagrowi, Charlesowi Coxeni, któremu udało się rozmnożyć te ptaki – były one pierwszymi papużkami falistymi, urodzonymi w Europie. Rosnąca popularność papużek doprowadziła do masowego odławiania ich z naturalnego środowiska i eksport na wielką skalę. W tym czasie we Francji zamawiano co roku ok. 100 000 par. Statki przypływające do Anglii przywoziły coraz większe ilości tych ptaków. W czasie morskiego transportu ginęła część ptaków, co przyczyniło się w latach późniejszych do zakazu wywoz u papużek z Australii. Przy tak licznych hodowlach w Europie zaczęły się pojawiać mutacje barwne papużek, doceniane przez hodowców i miłośników tych ptaków.

PAPUGA NIMFA (Nymphicus hollandicus)
Jedna z najpopularniejszych papug hodowanych w Polsce. Należy do rodziny kakadu, jest średniej wielkości, żyje do 20 lat. Sympatyków zyskuje swoim radosnym, bezproblemowym usposobieniem, łagodnością i wdziękiem. Bywa zarówno domowym ulubieńcem, jak i ptakiem hodowlanym trzymanym w wolierach. Chętnie i łatwo rozmnaża się, nie jest trudna w hodowli. Nimfa pochodzi z Australii, gdzie zamieszkuje tereny centralne (zwane Ziemią Papug). Po raz pierwszy w Europie (a konkretnie we Francji) pokazano ją około 1840 roku. Podobnie, jak papużka falista, została szybko rozmnożona w niewoli. Pierwsze doniesienia na ten temat pochodzą z 1858 roku. W Polsce popularna stała się w latach 60. XX wieku. Nimfa to ptak łagodny, niekonfliktowy, spokojny. Można trzymać ją z innymi ptakami. Może mieszkać w domu, w dość dużej klatce, może też mieszkać w zewnętrznej wolierze. Jako domowy ulubieniec powinna mieć od czasu do czasu możliwość latania po pokoju. Woliera i klatka mogą być wykonane nawet z delikatnego materiału, nimfa nie ma zwyczaju niszczyć drewnianych elementów konstrukcji.

PRZEPIÓRKA (Coturnix coturnix)
Średni ptak wędrowny z rodziny kurowatych, zamieszkujący niemal całą Europę, Azję Środkową i Afrykę Północną. Przeloty w V i VIII – IX (wyjątkowo do XI). Zimuje w basenie Morza Śródziemnego, Afryce i Azji Mniejszej. Cechy gatunku Upierzenie brązowoszare z dodatkiem żółtego. Na grzbietowej stronie ciała, która jest ciemniejsza, biegną podłużne płowe smugi. N ad okiem znajduje się kremowa brew, pod którą biegnie biała pręga. Podgardle białe, u samca na białym polu podgardla znajduje się czarna plama, co pozwala odróżnić go od samicy. Wymiary średnie dł. ciała ok. 18-19 cm rozpiętość skrzydeł 34-36 cm waga ok. 110 g (wyjątkowo do 140 g). Najczęściej możne je spotkać na polach uprawnych (preferuje lucernę i proso) oraz podmokłych łąkach i bagnach. Gniazdo buduje na ziemi osłonięte roślinami. Zasadniczo przepiórki mają jeden lęg w maju lub czerwcu. Samica składa 7 do 16 jaj, które wysiaduje przez okres 17 dni wyłącznie przez samicę. Pisklęta są zagniazdownikami. Pożywienie stanowią roślinny wzbogacone drobnymi bezkręgowcami. Przepiórki są gatunkiem objętym ścisłą ochroną.

SZCZUR HODOWLANY
Jest to potoczna nazwa wielu szczepów szczurów uzyskanych sztucznie w wyniku genetycznych krzyżówek międzygatunkowych, zapoczątkowanych w XIX wieku, które to były, bądź są, używane przez człowieka do celów doświadczalnych, badawczych lub „wystawowych”. Niektóre z tych krzyżówek, ze względu na swoiste cechy charakteru, budowę ciała, długość życia, są od pewnego czasu wykorzystywane jako zwierzęta domowe – powszechnie dostępne w sklepach zoologicznych. Szczur, podobnie jak mysz, należy do rodziny myszowatych (Muridae). Na początku XIX wieku, w Anglii, odłowiono albinotyczne szczury wędrowne. Zaintrygowało to hodowców, zainteresowanych życiem i biologią tych ciekawych zwierzą, i w ten sposób rozpoczęła się ich hodowla. Początkowo białe szczury były wykorzystywane jedynie do celów ekspozycyjnych (np. pokazywano je w menażeriach), a w następnej kolejności do badań laboratoryjnych, w wieku XIX bowiem, nastąpił bardzo intensywny rozwój nauk przyrodniczych. W laboratoriach, jako zwierzę doświadczalne, szczur, obok myszy, okazał się zwierzęciem wręcz niezbędnym. To właśnie dzięki szczurom dokonano, i dokonuje się nadal, wiele bezcennych dla ludzkości odkryć naukowych. Obecnie zwierzęta te stanowią około 15% wszystkich zwierząt laboratoryjnych, a oprócz tego są coraz częściej hodowane przez amatorów w prywatnych mieszkaniach, jako świetni towarzysze zabaw oraz wspaniały obiekt obserwacji. Szczury stają się bardzo popularne zwłaszcza wśród młodzieży, która chce być inna niż starze pokolenia, które niestety w większości są do tych miłych zwierzątek nastawione negatywnie. Szczury hodowlane żyją do 40 miesięcy, zazwyczaj dożywają ok. dwóch lat.

SZOP PRACZ (Procyon lotor)
Ssak łożyskowy z rodziny szopowatych, rzędu drapieżnych, występujący w Ameryce Północnej. Introdukowany w Europie Środkowej i Wschodniej, w tym Polsce. Ma charakterystyczne czarno-białe plamy pod oczami i czarne kręgi na ogonie; z tego powodu hodowany na futro.
Szopy łatwo się oswajają i dają tresować, są zatem również chętnie trzymane w domach. Przydomek „pracz” pochodzi od obserwacji zachowania tych zwierząt w europejskich ogrodach zoologicznych; trzymane tam szopy przed spożyciem pokarmu płukały go długo w wodzie; w naturze to zachowanie nie występuje. Szop dobrze pływa, wspina się na drzewa, jest aktywny w nocy. Długość ciała bez ogona ok. 65 cm.
Do Europy sprowadzony w latach 30. XX wieku. Uciekinierzy z ferm stworzyli w latach 50. i 60. dziką populację na terenie Niemiec. W latach 80. pojawił się w zachodniej Polsce. Widywany jest obecnie np. w Parku Narodowym „Ujście Warty” w woj. lubuskim.

SZYNSZYLA MAŁA (Chinchilla lanigera)
Gryzoń z rodziny szynszylowatych. W naturze zamieszkuje daleką Amerykę Południową, ale na co dzień spotkać ją można w sklepach zoologicznych. Dzięki puszystemu, srebrnemu futerku i poczciwemu wyrazowi mordki szynszyla jest obiektem pożądania wielu dzieci (i nie tylko). W rzeczywistości jest jednak zwierzątkiem niełatwym w hodowli i nie spełniającym się w roli ‚żywej maskotki’. Domem szynszyli jest Ameryka Południowa – skaliste tereny Boliwii, Argentyny i Chile. Zwierzątko zamieszkuje Andy od 3000 do 5000 m n.p.m. Żyje w koloniach liczących nawet 100 osobników. Żywią się głównie trawami, korzeniami, liśćmi, korą i drobnymi owocami. Dzięki silnym tylnym kończynom potrafią umknąć swoim naturalnym wrogom – lisom, wężom, drapieżnym ptakom. Schronienia szukają w rozpadlinach, między kamieniami, w małych grotach. Dzięki jasnemu kolorowi futerka szynszyla jest niemal niewidoczna na skałach. A dzięki jego gęstości i fakturze zwierzęciu nie grozi ani przemarznięcie, ani przegrzanie. Szynszyla jest niewielkim (20-40 cm długości) i lekkim (0,5-1 kg wagi) gryzoniem o długim, włochatym ogonku. Jej ciało pokrywa gęste, puchate futerko w srebrzystym kolorze. Oczy są duże i ciemne, uszy również duże, prawie wcale nie pokryte sierścią. Szynszyla żyje przeciętnie od 10 do 15 lat.

ŚWINKI MORSKIE
Należą do rzędu gryzoni (rodzina marowate, rodzaj Cavia) i są bardzo cenione jako popularne zwierzęta nie tylko w chowie amatorskim, ale również laboratoryjnym. Opiekę nad nimi można śmiało polecić nawet dzieciom, gdyż są to ssaki łagodne (rzadko przejawiają zachowania agresywne), towarzyskie, łatwe w pielęgnacji, a przy tym chętnie rozmnażające się w niewoli. Świnki morskie są typowymi roślinożercami znakomicie przystosowanymi do trawienia pokarmów roślinnych (rozbudowane jelito ślepe z bogatą florą bakteryjną). Praktycznie przez cały czas pobierają pokarm, robiąc sobie tylko krótkotrwałe przerwy na odpoczynek. Dlatego też zwierzęta te powinny mieć zapewniony stały dostęp do karmy zadawanej do woli. Jednak aby nie doszło do niebezpiecznego dla zdrowia zatuczenia powinna być to głównie pasza objętościowa sucha jak np. dobrej jakości siano.

TCHÓRZOFRETKA
Ten lubiany na całym świecie domowy pupil jest krzyżówką tchórza stepowego oraz fretki (uważanej za jego albinotyczną odmianę). Zarówno tchórz, jak i fretka (a więc i tchórzofretka) należą do rzędu drapieżnych i rodziny łasicowatych. Fretka i tchórzofretka uważane są za zwierzęta udomowione, choć występują też w formie dzikiej jako uciekinierzy z hodowli lub krzyżówki z dzikimi tchórzami. Wszystkie swobodnie się ze sobą krzyżują dając płodne potomstwo. Tchórzofretka jest stworzeniem wesołym, żywym, niezwykle kontaktowym, uwielbiającym towarzystwo człowieka. Potrzebuje przestrzeni, zamknięta w klatce na pewno nie będzie szczęśliwa. To ‚żywe srebro’ jest w ciągłym ruchu, lubi zabawki, potrafi nauczyć się wielu sztuczek. Jest w stanie zaakceptować na ‚swoim’ terytorium psa lub kota, ale na chomika lub świnkę morską będzie zawzięcie polować – aż do skutku… Lubi pieszczoty, głaskanie, drapanie za uszkami. Jest zwierzakiem bardzo inteligentnym – nauczy się przychodzenia na wołanie, a także spacerów ze smyczą.

ZEBU
Bydło domowe garbate– forma udomowionego w starożytności bydła domowego o charakterystycznym garbie położonym na grzbiecie i masywnych rogach rozpowszechniona w krajach podzwrotnikowych jako zwierzęta użytkowe .W Indiach otaczane jest kultem, ma specjalny status jako święta krowa. Jako zwierzę odporne na gorący i wilgotny klimat oraz wiele chorób zebu jest krzyżowane z innymi rasami bydła. Zebu charakteryzuje się podobnym do wielbłądziego garbem mięśniowo-tłuszczowym położonym w okolicy kłębu workiem skórnym poniżej gardła oraz masywnymi, szeroko rozstawionymi rogami. Osiąga wysokość w kłębie do około 160 cm, długość ciała bez ogona wynosi około 240 cm, a masa – do 700 kg. Ubarwienie płowe, jasnożółte, czerwone, szare lub czarne, również plamiste.Bydło typu zebu jest rozpowszechnione przede wszystkim w Indiach, gdzie znajdują się główne ośrodki hodowli .Są tam uważane za zwierzęta święte i użytkowane jako zwierzęta pociągowe i juczne. W wyniku hodowli wyselekcjonowano liczne rasy różniące się ubarwieniem, umięśnieniem m.in. kankaryjską, bahurską, dandżi, deonio, mizorską oraz najmniejsze – zebu karłowate. Zebu jest przystosowane do życia w środowisku gorącym i wilgotnym, jest też odporne na wiele chorób. Cechy te spowodowały import tych zwierząt na wschodnie wybrzeże Afryki i Madagaskar . Na początku XX wieku zebu zostało również sprowadzone do Brazylii i skrzyżowane z francuską odmianą bydła (Charolaise) Otrzymana w rezultacie rasa Chanchim zawiera 5/8 cech rasy Charolaise i 3/8 cech zebu i charakteryzuje się lepszą jakością mięsa przy dobrej odporności na gorący i wilgotny klimat.
  
rust
28.07.2017 10:24:04
poziom 4



Grupa: Moderator

Ulubiony kolor: pomarańczowy

Posty: 281 #2447604
Od: 2016-12-29
Płynę na Boca Chica z wyspy Dominica i widzę, widzę w dali najpiękniejszą z wysp...

Och Boca Chica, och Dominica, oooch La Matica - najpiękniejsza z wysp. 2x

Prawda, prawda... potem powiem Wam jak było na wyspie Boca Chica i La
Matica.

Obrazek
  
Nyandra
28.07.2017 13:53:54
poziom 3



Grupa: Użytkownik

Posty: 148 #2447638
Od: 2016-12-29
Siedem godzin już płynę kajakiem. To już drugi postój. Jestem wyczerpana, ale szczęśliwa. C:
Obrazek

Tak mniejwięcej wygląda mój kajak.
  
stare_konto_Inki
28.07.2017 14:01:54
poziom 2



Grupa: Użytkownik

Posty: 52 #2447641
Od: 2016-12-29
Za godzinę lądujemy!

Przejdz do góry stronyStrona: 1 / 2>>>    strony: [1]2

  << Pierwsza      < Poprzednia      Następna >     Ostatnia >>  

HOME » ROZMÓWKI » WAKACYJNY DZIENNIK

Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!!


TestHub.pl - opinie, testy, oceny

Zastanawiasz się czemu tu tak pusto? Wejdź na forum Team Animal i poznaj nową, lepszą wersję naszego forum już dziś!